Verleden en heden. We gaan terug naar het jaar 1838, het jaar waarin Johan Daniel Bruininga in Leiden wordt geboren. Hij wordt matroos bij de Kon.Marine en vertrekt rond 1873 naar Ned. Indie, waar hij op 25-5-1888 in het huwelijk treedt met Satimah, een dochter van een Madurese vorst. En daar begint ons Indisch erfgoed. En nu 129 jaar later....
Onze Indonesische Oermoeder, als Guardian Angel van haar nazaten, wat zou ze trots geweest zijn op deze grote familie♥

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

WAAR KOMEN WIJ VANDAAN....????

EN TOEN....WAS ER FAMILIE..!!

Bijna ook Familie. de Fam. Rooyen uit Manokwarie 1954.

Jim en Joyce Pinsel -Meyer.

Mijn Moeder Sophia Elisabeth Bruininga-Lans

Mijn Vader; Johan Daniël Herman Bruininga.

Het overlijdings bericht van mijn Vader In de Bataafse Courant

Moeder van Grace; Verie Christina Hertel-Ingelse.

Vader van Grace: Jacobus Tijmen Serjakus Hertel.

Grace Bruininga-Hertel

Moeder van Grace met Haar Kinderen op Java

Verie Christina, Oma Pingky Hertel-Ingelse

13-10-1914 Soerabaja

15-3-2002 Leeuwarden

Op 16-1-1935 trouwde zij met J.T.S. Hertel. Begin 1942 werd Opa Hertel opgeroepen om te dienen voor het KNIL, hij liet Oma Pingky en 4 kinderen (Leslie, Grace, Hélène en Stanley) achter. Opa werd overgebracht naar Kamp 1 Pakanbaroe spoorweg, nadat hij de Junyo Maru had overleefd.

Oma en haar 4 kinderen werden kort daarna overgebracht naar het Jappenkamp Somobito. Waar zij net als velen verschrikkelijke dingen hebben gezien en meegemaakt. Zo werd mijn moeder door een aantal Japanners met getrokken geweer achterna gezeten, een kok redde haar door haar te verstoppen in een vuilniston..

In 1945 konden zij weer terugkeren naar hun geboorteplaats binnen 3 maanden werden zij weer teruggebracht (Bersiapperiode). Toen in juni 1946 de rust was wedergekeerd en konden zij weer terug naar Soerabaja. Inmiddels had Oma te horen gekregen dat haar man was overleden en was begraven in een graf samen met nog 5 andere mannen.

Vanaf 1951 heeft Oma div. aanvragen ingediend om naar Nederland te kunnen. Dit werd iedere keer geweigerd omdat de Nederlandse Regering liever zag dat een weduwe met kinderen in Indonesië bleef, omdat zij het daar veel beter zouden hebben.. In 1952 moest Oma met haar kinderen zich melden bij het Nederlands Commissariaat om gekeurd te worden, men zei haar "U bent een keurig gezin" Vol goede hoop keerden zij die dag huiswaarts, waar Oma een maand later de afwijzing ontving : "DAAR U EEN ZWART GEZIN BENT KUNT U BETER IN UW LAND BLIJVEN"

Door ingrijpen van een welgestelde dame, Mevr. Campionie, kreeg oma eind 1953 eindelijk toestemming om naar Nederland te vertrekken. Dit gebeurde op 27-4-1955. Oma had een schuld (overtocht e.d.) aan Nederland van Hfl. 5000,-- , iedere week (tot in 1987) heeft zij keurig Hfl. 2,50 afbetaald. Het salaris van Opa is nooit uitbetaald.